İnformal Öğrenme, Çocuk ve Suç Olgusu
Öz
ÖZ
Öğrenme ana karnında başlayıp aile başta olmak üzere, sosyal çevre içinde informal öğrenme ile hayat boyu devam etmektedir. Formal eğitim süreçlerini aşan informal öğrenme ortamları, bir taraftan istendik davranışları, öte yandan suç niteliğindeki eylemler de dahil, neyi örnek gösterir, model oluşturursa o, çocuğu etkilemektedir. Çocuk gelişiminde çocuğun ilgi, sevgi, şefkat ve güven gibi temel ihtiyaçlarının aile tarafından yeterince karşılaması veya çocuğa kayıtsız kalmasıyla; informal öğrenme ortamlarının yönlendirmesi ile kimlik, kişilik, karakter ve değerler inşa edilmektedir. Örgün (formal) eğitime güçlü bir alternatif hatta tehdit konumundaki medya ile yapılan informal öğrenme, öğrenme çağındaki çocuklarda çok etkili olmakta, kimi zaman informal öğrenme örgün eğitime baskın çıkmaktadır. İlk yetişme ortamı olarak ailede başlayan öğrenme, ilk öğretim ile formal eğitim çerçevesinde devam etmektedir. Formal eğitim öncesi başat öğrenme ortamlarını aile, sosyal çevre ve daha özelde akran ve arkadaş çevresi oluşturmaktadır. İnsan hayatının çeşitli aşamalarında ihtiyaçlar ve beklentiler farklılaşmaktadır. Bebeklik, çocukluk, gençlik ve orta yaş ve yaşlılık dönemlerinde bir önceki aşama sonraki için belirleyici olmaktadır. Aidiyet duygusu, kimlik, kişilik, karakter, inanç ve değerler ve bir insanın kim olduğu, nasıl olduğuna dair cevaplar veren özellikler çocukluk döneminde şekillenmekte, daha sonrada pekişip kalıcılık kazanmaktadır. Çocukluk döneminin izleri asla ve asla tamamen silinememektedir. Nitel literatür incelemesine dayanan bu betimsel çalışmanın amacı; hızla ilerleyen dijital iletişim teknolojilerinin çocuklar üzerindeki muhtemel ve muhtelif eğitici etkilerini belirtmek, istenmeyen davranışların ortaya çıkış nedenleri ve ilgili sorunları nedensellik bağı içinde tespit etmek, suç olgusu başta olmak üzere, ilgili güncel sorunların çözümüne katkıda bulunabilecek öneriler sunmaktır.
Anahtar Kelimeler: İnformal Öğrenme, Formal Eğitim, Çocuk, Aile, Suç, Medya, Medyadan Suç Taklidi
Anahtar Kelimeler
Tam Metin:
PDFReferanslar
Ahmad, W., Fisher, D.L (2006). School climate in indonesian junior secondary schools. (Ed) Darrell L. Fisher & Myint Swe Khine, Contemporary approaches to research on learning environments worldviews, pp.497-516. Singapore:World Scientific Publishing
Becker-Blease, K. A., Finkelhor, D., Turner, H. (2008). “Media exposure predicts children’s reactions to crime and terrorism” Journal of Trauma & Dissociation, Vol. 9 (2) pp.225-248.
Bilici, İbrahim E. Medya Okuryazarlığı ve Eğitimi, Ankara, Nobel Yayınları, 2014.
Bushman, B. J., Gollwitzer, M., & Cruz, C. (2015). “There is broad consensus: media researchers agree that violent media increase aggression in children, and pediatricians and parents concur”, Psychology of Popular Media Culture. Vol 4 (3), pp.200-214.
Callanan, V. Feeding the fear of crime: crime-related media and support for three strikes, New York, LFB Scholarly Publishing, 2005.
Ercan, R. (2014). “Gündelik yaşamda işlevsel olarak kullanılan Türk atasözlerinde çocuk imgeleri”, Mustafa Kemal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, Cilt 11, Sayı: 27, s.15-31
Gültekin, F. (2013). Eğitimde ödül – ceza dengesi. Aile Akademisi Derneği Yayını, Ankara. , [Erişim tarih: 04.01.2016].
Günşen İçli, Tülin. Çocuk suç ve sokak sokakta yaşayan suç işleyen ve suça maruz kalan çocuklar. Başbakanlık Aile ve Sosyal Araştırmalar Genel Müdürlüğü Genel Yayın No:142, Ankara, 2009.
Hibberd, J. (2012). 'Walking Dead' premiere gets fall's biggest rating, , [Erişim tarih: 20.12.2015].
Lost All Hope: Help me. , [Erişim tarihi 23.02.2016].
I am in my late 20s i'm 28 and completely lost. , [Erişim tarihi 01.01.2016].
Marsh, Ian & Melville, Gaynor. Crime, justice and the media, London and New York, Routledge, 2009.
Maslow, A. H. (1943). “A theory of human motivation”, Psychological Review, Vol: 50 (4), pp.370-396.
Quinton, S. (2006). “A brief critique on the future of learning”, (Assessing the potential for research). Ed. Fisher, D. and Khine, M.S. Contemporary approaches to research on learning environments: Worldviews, Singapore: World Scientific, pp.543-578.
Schwartz, B. (2009). Our Loss Of Wisdom. TED 2009 - TED Conferences, , [Erişim tarihi 12.01.2016].
Solak, Adem. Şiddeti Anlamak, Ankara, Hegem, 2009.
Surette, Ray. Media, Crime and Criminal Justice Images, Realities, and Policies. Wadsworth, Wadsworth Cengage Learning, 2011.
Şirin, Mustafa. R. (2011). “Şiddet, televizyon ve çocuk dostu medya”. 1. Türkiye Çocuk Hakları Kongresi Bildiri Kitabı, İstanbul, Çocuk Vakfı Yayınları Yayın No: 88, s.163-182.
TÜİK (2014), Türkiye İstatistik Kurumu istatistiklerle çocuk-2014, TÜİK Yayını, No: 4372, Ankara.
TÜİK - MEDAS Türkiye İstatistik Kurumu Merkezi Dağıtım Sistemi çevrimiçi veri tabanı. , [Erişim tarihi 18.03.2016].
UNICEF (2007), Çocuklara Yönelik Şiddetin Ortadan Kaldırılması, Fransa: IPU Headquarters Parlamenterler İçin El kitabı No:13.
Yavuzer, Haluk. Çocuk ve Suç, (7. bs.), İstanbul, Remzi Kitabevi, 1994.
Yavuzer, Haluk. Ana-Baba ve Çocuk, Ailede Çocuk Eğitimi, (9. bs.), İstanbul, Remzi Kitabevi, 1996.
Yüksel, Erkan. Medya ve Habercilik, Konya, Çizgi, 2010.
years old, no job, no gf, no life, barely able to pay the rent, don't know what to do. , [Erişim tarihi 10.02.2016].
Refback'ler
- Şu halde refbacks yoktur.
Bu eser Creative Commons Atıf 4.0 Uluslararası Lisansı ile lisanslanmıştır.