Ayfer Tunç Öykülerinde Sevgisizlik Teması

Öz

1989’dan itibaren yayımladığıkitaplarla öykücülüğümüzün önemli isimlerinden biri olan Ayfer Tunç, Saklı(1989), Mağara
Arkadaşları(1996), Aziz Bey Hadisesi(2000), Taş-Kağıt-Makas(2003), Evvelotel(2006) adlıöykü kitaplarıyayımlamıştır. Klasik öykü
anlatımınıbenimseyen yazar, sağlam bir kurgu ile ördüğü öykülerinde OsmanlıTürkçesi kökenli kelimelerin zengin
çağrışımlarından yararlanmıştır. Ayfer Tunç, 1980 sonrasında ülkemizde yazılan öykülerdeki yoğun biçim kaygılarıve avangart
tutumdan uzakta durmasıyla dikkati çekmiştir. Ayfer Tunç’un öykülerini, öykü türünün iç şartlarınızedelemeden oluşturduğu,
insanın değişen yaşam koşullarıiçindeki tükenişini bütünsellik içinde yansıttığıifade edilmiştir. Kurgu ve içerik yönünden çağdaş
arayışların dışında kalmamakla birlikte, özgün görünme adına insan öğesini ihmal etmediği, tam tersine bütün çabasınıinsanı
sanatsal bir varlık olarak yaratma yolunda gösterdiği belirtilmiştir. Daha ilk kitabından itibaren öykülerindeki ustalıktan ve
sahicilikten söz edilmiştir. Ayfer Tunç’un böylesine başarılıbir yazar, bir öykücü olmasının altında, şüphesiz onun edebiyatımızın
birikiminden yeterince faydalanmışolması, edebiyatımızın geçmişinde yer alan ustaların eserlerini özümsemişolmasıyatmaktadır.
Bu makalede, Ayfer Tunç öykülerindeki sevgi arayışı, gerçek sevgiden mahrum oluşteması, tek tek öykülerin olay örgüleri
özetlenerek örneklenmeye çalışılmıştır. Yazar hangi konuyu anlatırsa anlatsın, öykünün derinine inildiğinde, öykü kişilerinin temel
probleminin sevgiden mahrum kalışolduğu gözlemlenmektedir. Zengin çağrışımlıdiliyle, sağlam kurgusuyla, edebiyatımızın
birikiminden yararlanarak kendine ait bir üslup çıkarabilmesiyle, sevgiden mahrum kalış, sevgi arayışıtemasınıderinlemesine ve
sahici bir biçimde işleyişiyle ön plana çıkan Ayfer Tunç edebiyatımızın kalıcıisimlerinden olmaya adaydır.